BLOGI :)

Drodzy czytelnicy, mam dla was informacje:
Jeżeli prowadzicie logi, najróżniejsze, albo znacie takie które sami lubcie, to podzielcie ze nimi ze mną i resztą. Temat blogów jest dolny. Ze swojej strony obiecuje że zostawię na nich ślad w postaci komentarza, a może nawet przypnę do 'Czytanych i polecanych'
Bardzo proszę o nowe propozycję, gdyż sama z chęcią poczytam coś nowego :)
Pozdrawiam wasz autorka :)

XVIII

Here I come when I better go

I say yes when I ought to say no

Here I come when I better go

I say yes when I ought to say no

Wstałam przed 8, gdy popatrzyłam na telefon zobaczyłam ze mam wiadomość.

‘Gdzie się spotkamy?’

Szybko mu odpisałam: ‘Czekaj na mnie na dworcu’

Po chwili przyszła odpowiedz: ‘Ok’

Wzięłam szybki prysznic i ubrałam zieloną sukienkę, do tego założyłam czarne baleriny. Zamknęłam dokładnie pokój i wyszłam na ulice. Była piękna pogoda, słońce grzało moją skórę, a wiatr rozwiewał moje rozpuszczone włosy.  Kiedyś na takim słońcu moje włosy błyszczały, nawet po chemioterapii, dzięki której odrosły mocniejsze i grubsze, to przestały błyszczeć .  Na dworzec miałam nie daleko, założyłam słuchawki na uszy i spacerkiem doszłam na miejsce. Szybko odnalazłam odpowiedni peron, pociągu jeszcze nie było. Co chwila patrzyłam na zegarek, pragnęłam go zobaczyć, przytulić, pocałować. Ale nie chciałam by zobaczył że mi zależy, że tak bardzo za nim tęsknię. Po wielu dłużących mi się minutach pociąg wreszcie przyjechał, od razu włączyłam muzykę i patrzyłam cały czas na ekran. Gdy z pociągu zaczęli wysiadać ludzie, starałam się nie rozglądać, ale było to bardzo trudne. Ludzie wychodzili a jego wciąż nie było, zaczęłam myśleć że mnie wystawił. Może było by tak lepiej, żeby każde z nas zaczęło żyć swoim życiem, nowym życiem. Byśmy założyli rodziny i byli szczęśliwi, osobno, daleko od siebie. Może w tedy każde z nas było by szczęśliwe? Wierzchem dłoni otarłam samotną łzę spływającą po moim policzku.  Po chwili ktoś dotknął moje ramienia. Szybko podniosłam głowę. Przyjechał, był tutaj. Przez ułamek sekundy chciałam go mocno przytulić, ale szybko się powstrzymałam.

- Hej... – zaczął niepewnie.

- Hej, może przejdziemy od razu do sedna? – chciałam już poznać prawdę, ale nie chciałam się już z nim rozstawać.

- Daj mi dzisiejszy dzień, odpowiem na twoje wszystkie pytania – pokiwałam głową na ‘tak’ – A potem zdecydujesz co dalej, dobrze?

- I cokolwiek zdecyduje, zrozumiesz?

- Cokolwiek postanowisz, dostosuje się – chwycił mnie za rękę, przez chwilę cieszyłam się tym, ale zaraz wyplątałam się z jego uścisku.

- Obiecuję – pokiwałam głową.

- Niczego już nie obiecuj – popatrzyłam w jego oczy, nie mogłam sie skupić – jeżeli jeszcze kiedykolwiek będziesz chciał coś obiecać, mnie, czy komuś innemu to po prostu to zrób. Bo obiecywać każdy może.

- Dobrze, co mam w taki razie powiedzieć? – nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.

- Po prostu wszystko mi wyjaśnij, powiedz prawdę – wyszliśmy z dworca i udaliśmy się do parku, Michał wciąż milczał, nie chciałam go popędzać. Ale potrzeba znania prawdy była silniejsza. Usiedliśmy na jednej z ławek, pocierałam nerwowo rękę o rękę. Nagle położył mi swoje ręce na moich, popatrzyłam w jego hipnotyzujące oczy. Były pełne uczucia, żalu, nienawiści i tęsknoty. Chciałam go przytulić, pocieszyć, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam, przecież miałam być na niego zła.

- Wieczorem gdy wybiegłaś z tej feralnej kolacji u twoich rodziców, Daniela i Jacek zaczęli się kłócić, twoja mama przez przypadek się wygadała, zamurowało mnie. Nie wiedziałem co powiedzieć, co zrobić, jak się zachować. Bałem się ci powiedzieć, wolałem żebyś dowiedziała się od rodziców, nie wiedziałam że tak zareagujesz. Nie wiedziałem że taka będzie twoja reakcja – mówiąc to patrzył mi głęboko w oczy, wierzyłam w to co mówił, ale chciałam mieć pewność. Michał mówił dalej – Próbowałem ci to od razu wytłumaczyć, gdy przyszedłem do pokoju, byłaś szczęśliwa, nie chciałem tego psuć, miałem zamiar powiedzieć ci rano, abyś porozmawiała z rodzicami, na spokojnie. Widząc cię w tedy w pokoju, zapomniałem o wszystkim, chciałem być szczęśliwy tylko z tobą, aby ta chwila trwała wiecznie. Od kąd cię poznałem jedyne czego się bałem, przez co wpadałem w panikę, była myśl że pewnego dnia cię stracę, że odejdziesz – chwycił moją twarz w swoje ramiona, popatrzyłam mu głęboko w oczy – Nie bałem się niczego, prócz jednej rzeczy, że przyjdzie mi żyć bez ciebie. Nie wiem co jeszcze mogę powiedzieć, jak cię przeprosić. Co zrobić żebyś mi wybaczyła, znowu pokochała.

- Nie potrafię cię drugi raz pokochać – Michał zrobił smutną minę, mówiłam dalej – na przebaczenie też trzeba sobie zasłużyć, nie mogę cię nim magicznie obdarzyć.

- Nie potrafisz mi przebaczyć, prawda? – spytał łamiącym się głosem. Nie potrafiłam tak na niego patrzeć, chwyciłam jego twarz w swoje dłonie, aby na mnie popatrzył.

- Nie potrafię cię drugi raz pokochać, bo nigdy nie przestałam – popatrzył na mnie zdziwiony – każdego dnia, odkąd wyjechałam, pragnęłam aby ten dzień w końcu nadszedł, byśmy znowu się spotkali. Pragnęłam całym sercem ci wybaczyć, znów poczuć że żyję – zaczęłam płakać, chciał coś powiedzieć, ale mu nie pozwoliłam – Michale nigdy od naszego pierwszego spotkania, nie zwątpiłam w naszą miłość, nie przestałam cię kochać, ani na moment. Gdy spędzałam samotne godziny w swoim pokoju, wiedziałam że nie będę potrafiła cię znienawidzić, przestać kochać. I gdyby ktoś spytał mnie czy przestałam, odpowiedziała bym: ‘Nie, to on jest miłością mojego życia, pokolorował mój świat i uczynił go lepszym, mimo chwil zwątpienia, kryzysów, moje serce biło i bić będzie dla niego’ To cała prawda, kocham cię i niech tak zostanie... – Michał bez chwili zastanowienia pocałował mnie, pragnęłam go, tu i teraz, nie wiem ile spędziliśmy siedząc razem, rozmawiając i nadrabiając stracony czas, a było go dużo. Wiedziałam na pewno jedno, nasz czas razem nie prędko się zakończy, będę przy nim, a on przy mnie. Na zawsze splątani miłością, której nikt nie złamie...

Gdy dzień dobiegał końca, leżeliśmy wspólnie w moim pokoju. Cały czas myślałam co będzie dalej, chciałam zostać na uczelni, ale kolejna rozłąka, nie była mi na rękę. Z rozmyślań wyrwał mnie Michał:

- To jak? Dzień prawie się skończył, zdecydowałaś? – błądził swoją ręką po moich plecach, aż dostałam gęsiej skórki.

- Dałam ci dzisiejszy dzień, dotrzymam słowa i zdecyduję co dalej – wstałam i owinęłam się prześcieradłem – opowiedziałeś mi prawdę, wyjaśniłeś dlaczego tak postąpiłeś, sama przyznaję że moja reakcja była zbyt gwałtowna, ale co się stało sie nie odstanie. – podeszłam do łóżka i popatrzyłam mu głęboko w oczy – Nie potrafię bez ciebie żyć, jesteś dla mnie wszystkim, kocham cię i nigdy nie przestanę. Dam ci drugą szansę, pod warunkiem... – Michał szybko zerwał się z łóżka i mocno mnie chwycił, uniemożliwiając dalszą mowę. Zaczął mnie całować, pieścić moje nagie ciało.

- Jaki to warunek? – spytał pomiędzy całowaniem mojej szyi.

- Że nigdy więcej mnie nie okłamiesz – przez chwilę się zastanawiał.

- Ja przystanę na twój warunek, ale pierw muszę cię o coś ważnego zapytać – mówiąc to wstał i podszedł do swojego plecaka, wyciągnął coś i schował za plecami, wstałam i podeszłam szybko do niego, by zobaczyć co tam chował. Z zza pleców wyciągnął opakowanie w którym był przepiękny pierścionek z małym diamencikiem. Podając mi go, ukląkł.

- Julio, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – patrzyłam na niego oszołomiona, głos uwiązł mi w gardle. Przełknęłam ślinę.

- Tak. – Michał szeroko się uśmiechnął, był szczęśliwy. Wyją  pierścionek i założył mi go tam gdzie jego miejsce, pasował idealnie. Zachwycona patrzyłam jak idealnie pasuje na moją dłoń. Popatrzyłam mu głęboko w oczy, były jeszcze piękniejsze, niż zwykle. Chwyciłam jego twarz i zaczęłam go namiętnie całować, podniósł mnie i nie przestając zaniósł do łóżka. Prześcieradło które miałam na sobie błyskawicznie znalazło sie na ziemi. Tej nocy nie było barier, byliśmy tylko my, pragnący siebie na wzajem. Z miłości która paliła nas i napędzała do życia. Ja i on, na zawsze razem... 

______________________________________________________________________

Tak wiem, że rozdział krótki, ale tak musi być, to pożegnanie nie długo? Następny epilog?

XVII

Do you know where your heart is?
Do you think you can find it?
Or did you trade it for something
Somewhere better just to have it?
Do you know where your love is?
Do you think that you lost it?
You felt it so strong, but
Nothing's turned out how you wanted

Zaczęłam się szybko pakować, zabrałam wszystkie moje rzeczy, nawet swoją ulubioną poduszkę. Po godzinie wyszłam Michał próbował mnie zatrzymać ale była stanowcza.

- Wiedziałeś? – spytałam gdy ubierałam buty.

- Tak, ale...

- Żadnego ale, i żadnego my! – krzyknęłam i wyszłam z domu, szłam szybko, gdy dotarłam do przystanku wsiadłam w pierwszy lepszy autobus i pojechałam na dworzec. Nie chciałam opuszczać miasta bez pożegnania, wiec dałam walizki do przechowalni i poszłam jeszcze na miasto. Tak bardzo kochałam to miasto że trudno mi było go zostawić, robiłam zdjęcia do póki nie wyładował mi się aparat. Niechętnie wracając, myślałam że nie prędko do niego wrócę, może nawet nigdy. O 3 nad ranem wsiadłam w pierwszy pociąg i po ponad 3 godzinach jady byłam w Bełchatowie. Żaden autobus jeszcze nie jeździł i do domu poszłam na nogach. Po godzinnym spacerze byłam pod swoich mieszkaniem, stęskniłam się za nim. Wszystko było na miejscu pod grubą warstwą kurzu. Nie mając co robić wzięłam się za sprzątanie, po 2 godzinach mieszkanie lśniło a ja opadłam na kanapę, zamówiłam pizzę i włączyłam TV. Po sprawdzeniu poczty okazało się że dostałam wiadomość od obu uczelni. Sama musiałam podjąć decyzję, i zdecydowałam się na Łódź. Nie wiem czemu, jakby mną coś kierowało. Zadzwoniłam do Łodzi i potwierdziła że chcę tam iść. W ciągu kilku dni miała dostać potwierdzenie przyjęcia, i wszelkie wymagania wraz z przydziałem akademiku. Nie musiałam przynajmniej płacić za mieszkanie.

Kolejne dni spędziłam na wyczekiwaniu listu i rozmyślaniu, chodziłam często po mieście i na halę, chciałam się pożegnać. Weronika z Łukaszem pojechali na wakacje do ciepłych krajów, dzięki temu nie wiedzieli co się dzieje, pewnie zaraz po powrocie będą do mnie wydzwaniać. Po tygodniu dostałam list w którym była lista potrzebnych książek i regulamin, a także że do akademika można już się wprowadzać. Szybko się spakowałam i już następnego dnia stałam po Łódzkim uniwersytetem. Był ogromny i bardzo nowoczesny. Cieszyłam się że to właśnie miasto wybrałam. Szybko zameldowałam się w akademiku i poszłam rozpakować. Były tylko dwa łóżka, a że był pusty to wybrałam to pod ścianą. Kilka dni później okazało się że będę mieszkać sama, ucieszyłam się na tę nowinę, przynajmniej nie będę musiała nikomu opowiadać o sobie. Została mi jeszcze jedna rzecz do zrobienie, a mianowicie znalezienie jakiejś pracy. Zaczęłam zwiedzać miasto zwracając uwagę na ogłoszenia pracy. Po kilku dniach zdecydowałam że złoże swoje CV do pobliskiego supermarketu, był blisko i miałam nadzieję że będę mogła pracować popołudniami i weekendami. Dyrektor okazał się przyjemnym młodym człowiekiem, który dobrze rozumiał moje wymagania godzinami pracy. Po krótkiej ale dogłębnej rozmowie, zostałam przyjęta (bardzo się ucieszyłam, dzięki temu nie musiałam już martwić się czy dam sobie radę poprzez samo tłumaczenie). Krzysztofowi, bo tak miałam na imię mój nowy szef, opowiedziałam też że tłumaczę różne teksty, na angielski, hiszpański, niemiecki i włoski, a także że na studiach wybrałam francuski, aby poszerzyć swoje znajomości językowe. Na razie do póki rok szkolny się nie zacznie, pracowałam na cały etat a nawet więcej, szłam na 6 do pracy i wracałam po 20, market był otwarty do 22, a w weekendy od 8 do 20. Mimo że byłam zmęczona dźwiganiem, chodzeniem i zapamiętywaniem wszystkiego to gdy wracałam do akademika była zadowolona. Dzięki 12 godzinnej pracy zapominała o wszystkim, co sie ostatnio zdarzyło...

Z nadejściem października rozpoczął się rok szkolny. Godziny zajęć nie były najgorsze, ale i tak do pracy mogłam chodzić dopiero na 15, a weekendy zostały na szczęści tak samo  8 do 20. Dzieki temu moja pensja nie zmniejszyła się zbytnio. Mijały dni, chodziłam na zajęcia, godziłam naukę z pracą i poprzez zapełniony grafik nie miałam czasu na rozmyślanie. Najgorsze za to były noce, wolne godziny gdzie jak się niestety okazało mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Zdarzały się noce gdzie w ogóle nie mogłam spać, płakałam i użalałam się nad sobą. W tedy siadałam do książek i uczyłam się materiału z wyprzedzeniem. Z nikim nie zawiązałam głębszych stosunków,  wszystko sprowadzało się do ‘cześć’, ‘co było na zadanie’, ‘z czego jest zaliczenie’ i ‘jak mija dzień’. Wystarczyło żeby wszyscy na roku zobaczyli jaki ze mnie dziwak. Gdy była impreza, szłam się upić i kładłam sie do łóżka.

Mijały tygodnia, w pracy byłam chwalona za szybką i solidną pracę, w szkole nauczyciele dziwili się że mimo pracy mam takie dobre stopnie. Wszystkim powtarzałam to samo – ‘mam dobrą motywację’. Po nie kąd była to prawda. Znów zaczęłam pisać pamiętnik, opisywałam w nim wszystko, jemu tylko mogłam zaufać, on jeden nie wyjawi moich tajemnic. Gdy Krzysiek dowiedział się że nie długo mam zaliczenie semestru, błagał mnie żebym wzięła sobie wolne, ale nie chciałam. Próbowałam udowodnić wszystkim ze potrafię, choć tak naprawdę sobie, nikogo więcej to nie obchodziło. Zostałam sama...

Gdy zaczęły się mecze nie potrafiłam ich oglądać, ani reprezentacji, ani klubowych, śledziłam jedynie wyniki. Mimo miłości do tego jakże pięknego sportu, oglądanie go przepełniało mnie bólem. Miłość przemieniła się w gorycz, a gorycz w palący ból. Gdy zaczęły się rozgrywki akademickie w siatkówce, kilka osób nakłaniało mnie do tego, ale nie potrafiłam, mówiłam że nie potrafię grać i mnie to nie interesuje. Ale wszystko przypominało mi o Michale, o mojej miłości do Niego. Po tylu tygodniach, dniach, wciąż nie potrafiłam zapomnieć co do niego czuje, bo wciąż kocham go tą samą miłością, którą pokochałam go pierwszego dnia. Pokochałam jego oczy, które za każdym razem hipnotyzowały mnie tą samą siłą, każdy kawałek jego ciała, wszystko, kochałam go i  mimo tego co się stało wciąż nie mogłam o nim zapomnieć. Moje serce wciąż do niego należało.

Szybko wszystko zaliczyłam i zyskałam kilka dni wolnego. Spakowałam trochę rzeczy i pojechałam w góry.  Trochę świeżego powietrza dobrze mi zrobi. Po ponad 5 godzinach jazdy pociągiem i dojechałam do jednego z najpiękniejszych miast Polski – Zakopanego. Nie mogłam nacieszyć się widokiem starego dworca, miał w sobie tajemniczy urok. Przez kilka godzin chodziła po jedynych takich ulicach, w końcu dotarłam do jednego z hoteli i wynajęłam sobie pokój, trochę komfortu mi się należało. Następnego dnia wstałam po 4 i od razu wyszłam na puste ulice. Ranne chłodne powietrze od razu  mnie obudziło, było lepsze niż kawa. Założyłam plecak z jedzeniem i dużą ilością wody, a także kijki, kurtkę i kilka jeszcze potrzebnych gratów i ruszyłam w trasę. Moim celem był Giewont, od story Kasprowego Wierchu. Nie czekając na busa, które nawet jeszcze nie jeździły, na piechotę doszłam pod kolejkę, robiąc kilka zdjęć ruszyłam na trasę. Po ponad dwu godzinnej drodze wyszłam na szczyt Kasprowego Wierchu, poranna mgła tuliła pobliskie szczyty niczym pierzasta kołdra. Nie obyło się bez sesji zdjęciowej, zawsze tak było, co wycieczka to kilka set zdjęć. Po krótkim odpoczynku znowu ruszyłam na trasę, kolejne kilka godzin i wielki krzyż na szczycie był mój, w przenośni oczywiście. Widoki jakie roznosiły się ze szczytu zapierały dech w piersiach, coś niesamowitego, czułam się wolna, miałam wrażenie że zaraz urosną mi skrzydła i odlecę razem z wiatrem, góry zawsze tak na mnie działały.  Chciałam wrócić tą samą trasą ale pragnienie zobaczenia pięknych widoków wzięło górę i zeszłam inną drogą. Wczesnym popołudniem brudna i spocona wróciłam do hotelu. Szybki prysznic i poszłam na obiad. Wieczorem widoczność była piękna, idealne warunki na zrobienie kilkunastu pięknych zdjęć. Kolejne dni spędziłam podobnie, dużo chodziłam nie myśląc o zmęczeniu, ale mimo to odpoczęłam, rano wstawałam wypoczęta i pełna nadziei że ten dzień będzie lepszy. Udało mi się wyjść na Rysy, zwiedzić Dolinę Chochołowską i Kościeliską, zeszłam Dolinę Pięciu Stawów, obeszłam Morskie Oko dookoła i oczywiście moja kochana Gubałówka. Na nią już wjeżdżałam, moja miłość do kolejek pozostała z czasów dzieciństwa. Może nie którzy będą się dziwić co jest takiego wyjątkowego w Gubałówce, ja wiem – zjeżdżalna grawitacyjno-wózkowa, coś niesamowitego.  Po ponad tygodniu spędzonym na chodzeniu po Zakopanym i okolicach, trzeba było wracać do szarej rzeczywistości. Pociąg do Łodzi miałam po 16 więc ranek i wczesne popołudnie spędziłam na kupowaniu, kilka maskotek, poduszka, zabawki, kochałam takie duperele, no i oczywiście oscypki. Bez nich nie potrafiłam wrócić, na samych oscypkach mogła bym żyć. O 16 byłam już gotowa do drogi i czekałam na dworcu. Pociąg o dziwo odjechał punktualnie i przed 21 byłam w swoim nowym domu. Gdy wysiadałam z pociągu, na szyję rzuciła mi się Weronika.

- Nigdy więcej mi czegoś takiego nie rób! – krzyknęła gdy już nie uściskała.

- Czego? – spytałam zbierając się do akademika.

- Nie udawaj – chwyciła mnie za rękę abym się zatrzymała. – Nie odtrącaj mnie, nie wiedziałam, gdybym wiedziała to...

- To co? – przerwałam jej – powiedziała byś mi? Od razu przyszłabyś do mnie i mi to powiedziała? Wątpię.

- Dziwi cię to? To rodzice powinni ci to powiedzieć – Weronika się zdenerwowała.

- Wielkie dzięki, jeżeli masz mi teraz prawić kazania to lepiej już sobie idź – powiedziałam i ruszyłam w stronę wyjścia z dworca. Szybko mnie dogoniła i wyrwała mi walizki.

- Julio Kowalska nie waż się mnie ignorować! Nigdy nie przestanę cie kochać! Jesteś dla mnie siostrą i uświadom to sobie że nie opuszczę cię, będę ci pomagać tak długo jak będzie trzeba, aż się nie pozbierasz i nie staniesz na nogi!!! – wykrzyczała na połowę dworca, ludzie dziwnie się na nas patrzyli. Bez chwili namysłu uściskałam ją mocno, dzięki ci Panie że ją mam. – To jak opowiesz mi wszystko?

- Opowiem – zaprowadziłam ją do akademika, usiadłyśmy w moim pustym pokoju i zaczęłam jej wszystko opowiadać. Słuchała z otwartą buzią i ani razu mi nie przerwała.

- Jesteś pewna? – spytała gdy skończyłam.

- Tak, widziałam to w jego oczach – brzegiem dłoni wytarłam łzę – teraz już wiesz dlaczego nie chcę go znać. Okłamał mnie, nie powiedział prawdy, tylko zachowywał się jak gdyby nigdy nic.

- Może z nim porozmawiaj, daj szansę, poproś o wytłumaczenie?

- Nie – podkręciłam głową  - okłamał mnie i nawet tego nie wyjaśnił.

- Bo mu nie dałaś – powiedziała lekko zdenerwowana – próbował ci to wyjaśnić, ale nie dałaś mu dojść do głosu, on was nie przekreślił – miałam coś powiedzieć ale mi nie pozwoliła – Ty mówiłaś teraz moja kolej. Od razu bez wyjaśnienia osądziłaś go, chciał ci to wytłumaczyć, przeprosić, ale dałaś się ponieś emocją, rozumiem, byłaś zawiedzona i zdenerwowana...

- Mało powiedziane...

- Ja to rozumiem, ale to nie powód by skreślać na starcie kogoś kogo wciąż kochasz, nie wypieraj się że jest inaczej. Kochasz go tak samo mocno jak wcześniej, nawet mocniej, takiej miłości szukać ze świecą na całym świecie. Wiem co mówię bo sama wiem co czuję do Łukasza, jest czasem arogancki, lubi czasem kłamać, ale pozwalam mu to wyjaśnić, daje szansę, i dzięki temu wiem że potem warto mu wybaczyć, bo jest jaki jest, ma ciężki charakter ale z miłości zrobię dla niego wszystko. Daj mu wyjaśnić, powiedzieć prawdę, w tedy zdecydujesz czy mu jeszcze zaufasz, czy to naprawdę koniec – popatrzyłam na nią ze łzami w oczach i pokiwałam głową na tak – Michał nie jest ideałem, ale to jest twój ideał, takie mężczyzny ci trzeba, kochasz go całym serce, i on kocha cię. Daj sobie szansę, daj wam szansę, to może być dopiero początek waszej wspólnej przygody...

Perspektywa Michała:

- Halo? – odbieram telefon od nieznanego numeru.

- Spotkaj się ze mną jutro w Łodzi – z słuchawki wydobywa się głos Julki, rozmowa z Weroniką przyniosła efekt.

- Przyjadę, obiecuję.

- Nie obiecuj tylko to zrób – powiedziała i się rozłączyła. Szybko sprawdziłem rozkład jazdy busów, napisałem szybko do nie sms że będę przed 9. Odpisała tylko ‘ok’. Lepsze to niż nic. Mam tylko nadzieję ze pozwoli mi wszystko wyjaśnić i nadrobić stracony czas. Nic się nie zmieniło, wciąż kocham ją tak samo mocno...

Perspektywa Julki:

Po zadzwonieniu do Michała, położyłam się do łóżka, bałam się jutrzejszego spotkania, ale z drugiej strony nie mogłam się doczekać aż go znów zobaczę. Kolejny dowód że go kocham, nie zaprzeczam. Z pozytywnym nastawieniem że jutrzejszy dzień się uda, zasnęłam kamiennym snem. Miałam za to przepiękny sen, o mnie i o moim Misiu. Ale pamiętam z niego tylko tyle że było mi z nim dobrze i byłam szczęśliwa...

_________________________________________________________________________

No i jest następny, wiem że pewnie się nie którzy z was wyczekali, ale nie stety wena zawiodła :/ Mam nadzieję ze i ten wam się spodoba :)