X

‘Pamiętasz tamte czasy, to pierwsze spotkanie?

Pierwszą wspólna rozmowę, w osobowości rozeznanie…

Była ładna pogoda, Twoje oczy w świetle lśniły.

Włosy przytulone słońcem na niebie się rozłożyły.

Już tamtego dnia sprytnie mnie zaczarowałaś…

Ty wciągasz jak narkotyk, bezwzględnie uzależniasz…

Chcę byś była przy mnie…

Dlaczego wiąż o Tobie myślę?’

Nim się obejrzeliśmy byliśmy w Spale. Nigdy nie widziałam tego ośrodka na żywo, jedynie ze zdjęć i rożnych reportaży, wyobrażając sobie jaki jest w środku. Moim marzeniem było tu przyjechać zobaczyć jak trenują najlepsi i nie mam tu tylko na myśli siatkarzy ale wszystkich sportowców, a teraz stoję przed największym polskim ośrodkiem sportu, trzymając za rękę swojego chłopaka, który tu po nie kąd pracuje.

- Gotowa? – spytał Łukasz, ściskając moją dłoń.

- Nie, ale chodźmy  - razem ruszyliśmy do recepcji.

- Dzień dobry Łuki – powiedziała dziewczyna za wysokiego biurka w recepcji.

- Witaj Jadzia – przywitał się grzecznie – To Weronika, mówiłem ci że będzie z nami pracować, masz dla niej pokój? – Pracować? Co on znowu wymyślił…

- Teoretycznie tak i nie – powiedziała odkładając jakieś papiery – mam dwa wolne łóżka…

- Więc w czym problem? – zapytał Łukasz,

- Jedno łóżko jest u Ciebie i Michała, a drugie u biegaczy, w tym problem – powiedziała z uśmiechem – jeżeli jej to przeszkadza można dostawić łóżko do pokoju trenerów.

- Nie u nas będzie dobrze – tu popatrzył na mnie, a ja się uśmiechnęłam. Łukasz wziął to za tak – Zamelduj ją do nas.

- A co ja służba twoja jestem, ja tu tylko na zastępstwo – powiedziała urażona.

- Oh przepraszam – powiedział słodkim głosem, patrzyłam ze zdziwieniem na Łukiego.

- Dobra nie gniewam się, przekaże Marioli żeby ja wpisała – uśmiechnęła się i szybko coś zanotowała.

- Dzięki – powiedział na pożegnanie Łukasz, wziął walizkę i skierowaliśmy się do pokoju.

- Kto to? – spytałam gdy czekaliśmy na windę.

- Jadzia, narzeczona Mariusza.

- Myślałam że jest z Pauliną – dziwne, przecież podobno bardzo się kochali.

- No miłość nie wybiera, przestało im się układać, nie chcieli tego dłużej ciągnąć wiec się rozstali – powiedział. Wsiedliśmy do winy i po kilku sekundach staliśmy już pod pokojem nr 1978.

- Skąd ta numeracja, tyle jest aż pokoi? – spytałam gdy szukał klucza.

- Nie ale zaczynają się od wysokich, nie ja to wymyślałem i jakoś mnie to nie obchodzi – powiedział przeszukując plecak – kurwa mać, znowu zgubiłem klucz? – wściekł się Łukasz, nagle drzwi się otworzyły i ukazał się w nich Michał z dosyć ciekawą fryzurą. Chyba dopiero wstał.

- Nie zgubiłeś, tylko zostawiłeś, królewiczu – powiedział rzucając klucze Łukaszowi.

- A ty co za dużo wypiłeś – spytał gdy weszliśmy, rozglądnęłam się po pokoju ale nie było żadnego śladu alkoholu, czyżby naprawdę popijał?

- Nie późno się położyłem – powiedział zakładając spodnie – A ty Wera co tu robisz?

- Mnie się nie pytaj – powiedziałam siadając naprzeciwko Miśka – Łukasz mnie tu przywiózł.

- Nie patrzcie tak na mnie – powiedział siadając koło mnie – wszystko załatwiłem, nie mamy fotografa – powiedział patrząc na mnie i się uśmiechnął – a teraz już mamy.

- Co? – zapytaliśmy jednocześnie z Michałem – nie jestem profesjonalistą, tylko amatorem. Nie nadaję się – powiedziałam, a Michał dalej patrzył się na Łukasza.

- Łukasz możemy porozmawiać – Winiar wyszedł nie czekając na odpowiedz, Łukasz wyszedł za nim, zostawiając mnie samą. Skorzystałam z okazji i rozglądnęłam się po pokoju. Znalazłam wolne  półki i wieszaki, zaczęłam się rozpakowywać. W szafie i komodzie był taki bałagan że musiałam nim się pierw zająć. Po kilku minutach, może pięciu wszedł do pokoju Łukasz, trzaskając drzwiami.

- Co się stało? – spytałam gdy usiadł na łóżku. Nie odpowiedział tylko popatrzył na mnie smutnymi oczami, szybko usiadłam koło niego i mocno go przytuliłam. Obrócił się i wziął mnie na kolana, siedziałam do niego przodem, oplotłam  nogi wokół jego tali i najmocniej jak umiałam go przytuliłam. Chciałam żeby wiedział że może na mnie liczyć. Nie wiem ile tak siedzieliśmy, czas jakby się zatrzymał, w końcu Łukasz się odezwał:

- Przepraszam – powiedział patrząc mi głęboko w oczy.

- Za co? – spytałam, mimo ze dobrze wiedziałam. – Nie masz za co, nie chcesz teraz mówić, powiesz później albo w cale. Nie musze wszystkiego wiedzieć. Tylko proszę nie rób więcej takiej miny – Łukasz się rozpromienił, odchyliłam się lekko aby dobrze mu się przyjrzeć. Łukasz szybko odczytał moje zamiary i dał mi soczystego buziaka, lecz ja chciałam więcej. Mocno chwyciłam go za włosy i przejęłam inicjatywę. Ta chwila mogła trwać już wiecznie, Łukasz i ja, nic więcej. Nie liczyło się nic i nikt. Dwa splecione ciała stające się jednością, nie sądziłam że można kogo tak kochać, myliłam się i to bardzo.

- Kocham Cię – powiedział Łukasz gdy oderwaliśmy się od siebie. Cicho zaśmiałam się leżąc pod nim.

- Ja ciebie też – Łukasz się podniósł i pomógł mi wstać. Podał mi nie dużą paczkę.

- Przyszła dzisiaj rano, to strój jaki będziesz musiał nosić na co dzień i podczas wyjazdów na razie. Dzięki niemu będziesz mogła wchodzić tam gdzie kibice nie mają wstępu – wytłumaczył po czy sam zaczął przebierać się w taki strój. Szybko wyjęłam zawartość z paczki i dokładnie ja oglądnęłam. Dobrze znałam ten strój, widziałam na meczach w nim trenerów i całą kadrę, a także zawodników wychodzących do prezentacji bądź dekoracji. Była w tym komplecie bluzka z krótkim rękawku, bluza z orłem i sponsorami a także długie spodnie.

- Nie ma krótkich? Ugotuje się w nich, jest lato a nie zima – stałam przed lustrem lekko rozczarowana.

- Nie mieli czasu, wszystko było załatwiane na szybko, ale powinni dosłać – stanął za mną i mocno mnie objął.

- Super – powiedziałam i poszłam pod prysznic.

__________________________________________________________________________________

Witajcie bo bardzo długiej przerwie, mam nadzieję że jeszcze nie zapomnieliście o mnie. Obiecuje wam że następny rozdział pojawi się nie długo, może do końca tygodnia. następne będą pojawiać się częściej ponieważ chcę szybko zakończyć bloga. Pozdrawiam :)